శీతాకాలపు కథ

శీతాకాలపు కథ

అనగనగ ఓ అడవి సమీపాన ఉన్న ఉరిలో ముసలి దంపతులు నివసిస్తుండేవారు. వారి కొడుకు పట్టణంలో ఉద్యోగం చేస్తుండేవాడు. ఆ దంపతులకి ఇద్దరు ముని మనుమలు ఉండేవారు.

వారి ఉద్యానవనంలో రకరకాల పూల చెట్లు, పండ్లచెట్లు ఉండేవి. వాళ్ళు బోలెడన్ని కోళ్ళని పెంచేవారు. ప్రతిరోజు ఉదయం కోళ్ళకు గింజలు వేయడం, తోటపని చేసుకోవడం చేసేవారు.రాత్రులు కోళ్ళని గంపల కిందపెట్టి భద్రంగా కాపాడేవారు. అది వేసవికాలం. ఒక రోజు పోస్ట్ మాన్ కార్డు ముక్క తెచ్చిచ్చాడు. అందులో విషయం ఏమిటంటే, తన కొడుకు కుటుంబం, మనమలతో కలిసి, త్వరలో ఆ ఊరు వస్తున్నారని. మునిమనవలు ప్రతి వేసవి సెలవుల్లో జేజయ్య, జేజమ్మ వద్ద ఆడుకుంటూ, కథలు వింటూ హాయ్ గా గడిపేవారు.

        ప్రతి రోజు ముసలయ్య రైల్వేస్టేషనుకు వెళ్లి ఎదురు చూసేవాడు. రెండు రోజుల తర్వాత కొడుకు, కోడలు, మునిమనుమలు వచ్చారు. ఎంతో సంతోషించారు ఆ ముసలి దంపతులు.రాత్రి అన్నం తిన్న తర్వాత కథలు చెప్పమని అడిగేవారు పిల్లలు బోలెడన్ని రాజుల కథలు, మాయమంత్రాల కథలు, జానపద కథలు చెప్పేవాడు తాతయ్య. ఏదైనా నిజంగా జరిగిన చెప్పమని అడిగారు పిల్లలు.

       కథ చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు తాతయ్య. అది పోయిన సంవత్సరం శీతాకాలం. ఊరంతా మంచు దుప్పటి కప్పుకొని ఉంది. ఒక రోజు హఠాత్తుగా ఒక కోడి మాయమైంది. ఎంత వెతికినా దొరకలేదు. తర్వాతి రోజు మరో కోడి మాయమైంది. ఇలా చాలా కోళ్ళు మాయమయ్యాయి. తీరా చూస్తే కోళ్ళ గది వెనుక క్రింది భాగంలో ఒక గుంత కనిపించింది.

      అది ఒక గుంటనక్క పనే అని అర్థమైంది. దానికి గుణపాఠo చెప్పాలనుకున్నాడు తాత.ఇరుగుపొరుగు వారికి గుంటనక్క సంగతి, తమ కోళ్ళని కాజేసిన సంగతి చెప్పాడు తాత. వాళ్ళు రకరకాల సలహాలు ఇచ్చారు.

          వాటిలో మొదటి సలహా,"తుపాకితో నక్కని వేటాడటం". కాని, తాత ముసలివాడు. రాత్రంతా తుపాకి పట్టుకొని గురి చూస్తూ కూర్చోవడం సాధ్యం కాదు. ఈ సలహా వల్ల ప్రయోజనం లేదు.

     రెండవ సలహా,"ఒక మేలుజాతి కుక్కని పెంచుకోవడం". కానీ అది బుజ్జి కోడిపిల్లల్ని తినదన్న భరోసా ఏమిలేదు. కాబట్టి ఈ సలహా కుడా తాతకి నచ్చలేదు.

    ఇక మూడవ సలహా,"నక్కని బంధించడానికి ఒక మూడు ఉచ్చులను ఏర్పాటు చేయడం". ఈ సలహా బాగా నచ్చింది తాతకు.

     నక్కని బంధించడానికి ఇరుగుపొరుగు వారి సహాయంతో మూడు ఉచ్చులను ఏర్పాటు చేశారు. మొదటి ఉచ్చును కోళ్ళ గూడు వెనకాల ఉన్న గుంత వద్ద ఏర్పాటు చేసాడు. రెండవ ఉచ్చును ఇంటి చుట్టూ ఉన్న, తెగిన ముళ్ళకంచే వద్ద ఏర్పాటు చేశాడు. ఇక మూడవది ఇంటి నుండి అడవికి ప్రవేశించే దారి వద్ద ఏర్పాటు చేశాడు.మూడు ఉచ్చులు కనపడకుండా మంచుతో కప్పాడు.

     రాత్రి చాలాసేపు మేల్కొని ఉన్నాడు తాత. గుంటనక్కని బంధించాలని, గట్టి పట్టుదలతో ఉన్నాడు. అర్దారాత్రి తర్వాత, గట్టి కర్రని ఒకదాన్ని పట్టుకొని, ఉచ్చులని పరిశీలించడానికి బయలుదేరాడు.

     మొదటి ఉచ్చు చూశాడు. ఖాళీగా ఉంది. రెండవ ఉచ్చు చూశాడు. అదీ ఖాళీగా ఉంది. మూడవ ఉచ్చు వద్దకి వెళ్ళాడు. గుంటనక్క ఆ ఉచ్చులో చిక్కుకొని ఉంది. మొదట ఇరుగుపొరుగు వాళ్ళను పిలుద్దామనుకున్నాడు తాత. కాని వెంటనే తన మనసు మార్చుకొన్నాడు.

   "ఎలా ఉన్నావు?" అని అడిగాడు తాత. జావాబు ఇవ్వలేదు నక్క. "ఎందుకు నిశ్శబ్దంగా ఉన్నావు. నాతో మాట్లాడు. నీకు సిగ్గుగా లేదా? మా కోళ్ళని ఎం చేశావు?" గట్టిగా అడిగాడు తాత.

   నక్క మౌనంగా సిగ్గుతో తలవంచుకోంది. "నా కళ్ళలోకి చూడు" అని నక్క కళ్ళలోకి సూటిగా చూశాడు తాత.

   కానీ నక్క తాత కళ్ళలోకి సూటిగా చూడలేక తలదించుకుంది. తన దగ్గరున్న దుడ్డుకర్రతో నక్క తల మిధ కొడుదామనుకున్నాడు. కానీ తాత దయార్థ్ర హృదయుడు. హఠాత్తుగా ఎంచేయాలో తాతకు అర్ధమైంది. తన చలి కోటును విప్పి, నక్కకి కప్పాడు. ఉచ్చులో నుండి దాన్ని జాగ్రాత్తగా విడిపించాడు. అది కృతజ్ఞతగా తాత కళ్ళలోకి చూసింది. దాని కళ్ళనుండి రెండు కన్నీటి బొట్లు రాలాయి. మెల్లగా ఆడవిదారి పట్టింది నక్క. "ఇది పిల్లలు నా శీతాకాలపు కథ అని అన్నాడు తాత.

       నీతి : అపకారం చేసిన వారికీ కూడా, తిరిగి మనం ఉపాకారం చేస్తే వారిలో పశ్చాత్తాపం కలుగుతుంది అన్నదే ఈ కథలోని నీతి.